RIEKSTER

Op het laatst ben ik zo zenuwachtig dat ik besluit dat het tijd is voor reuring en dus bel ik haar beste vriendin. ‘Ik denk dat het zover is hoor!’
Dat is het en alsof we zijn overgeleverd aan een vrieskoude midwinternacht zitten we binnen een kwartier samen in Nijmegen-Oost aan een houten tafel rondom een bananentaart te wachten totdat het écht zover is. Die bananentaart heeft er eigenlijk niet veel mee te maken, maar onder de omstandigheden is bananentaart het enige waar we aandacht voor hebben. En nog niet eens omdat we het zo lekker vinden, maar omdat-ie er is. Die taart.
‘Hoe laat is het nu?’
‘Kwart over vijf.’
‘Machtig, die taart.’
‘Nou.’
Ik kijk op mijn telefoon. Die staat net als vijf minuten geleden, aan.
Zij kijkt op haar telefoon.
En ik nog eens.
En zij nog eens.
We prutsen wat met Wordfeud.
‘Tring.’
Ik schrik me wild en zij ook.
‘Neem op!’
‘Ik durf niet!’
Tring.
‘Neem op!’
‘Nee jij!’
‘Ik weet niet hoe een iPhone werkt!’
Tring.
‘Ja godver!’
De man in huis grinnikt en pakt de telefoon. ‘Hallo?’
Aan de andere kant is het stil.
Het is een zij,
een dochter,
en
of we komen kijken
naar het puppeke met een mutsje en een steepjestrui.
Nooit eerder kwam het zo dichtbij.
Welkom, jij.

This entry was posted on maandag, februari 6th, 2012 at 18:27 and is filed under Algemeen. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.