Terwijl de taxi zich onhandig tussen de moskeeën door richting het vliegveld manoeuvreert, vraag ik me af waar de ruis is.
Ik hoor hem zo duidelijk niet, dat ik me afvraag wat ik mis.
Of eigenlijk, dat ik me afvraag wat me zoveel energie geeft.
De wind waait door het raam, door mijn haren, de chauffeur rookt een sigaret. Met een steelse blik kijk ik in zijn spiegel mee.
Alweer een mooie avondzon.
Een kriebel in de buurt van mijn hart.
Als iets helend is gaat het jeuken.
Ik glimlach.
Bij het laatste gebed van de dag moeten wij nog naar Rusland. Het is de vraag of we dat gaan halen.
We halen het.
We stijgen, vliegen, dalen, en als we weer met beide benen op de grond staan, schieten we in een witte stotterende Lada over het Russisch beton.
Een kriebel.
Ik weet waar ik wil zijn.
Ik weet waar ik ben en waar ik was.
De ruis voorbij.
Prachtig,dit.