Ik had niet gedacht dat dát
nou het wederzien was
waar ik op had gehoopt en voor had gevreesd
daar, nota bene
op een plek waar we nooit samen waren geweest
en waar we nu ook niet samen waren
op het feestje dat ik niet kende
en waar ik ook nooit meer komen zal.
In ieder geval
dat zeg ik nu.
Ik had niets verwacht
maar toch
had ik niet voorspeld
dat de houten vloer die eigenlijk voor theater was
en de mensen die niet dansten, maar keken
en niet meer op mijn vrienden leken
het decor zouden vormen van
de kunst van het gesprek
tussen twee keer de helft.
De kunst van wederzien
en wederspreken,
van misschien wel onszelf.