Door het lage water kon ik mijn tenen zien

En uit het niets
verdween het einde met haar aangezicht
naar een oplossing van tijd.
Het uitzicht waaide de wolken voorbij,
zij lieten het gaan.
Iemand schaterde
een fiets ratelde,
westwaarts
het zonnetje
schilderde grazende schaapjes in de wei.

Geef een reactie

Jouw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *