‘Dan speel je maar vast een beetje in’, zegt de vader tegen de jongen met een gitaar op zijn rug. De jongen kijkt beteuterd, vader fietst zonder twijfel weg. Hij staat voor het oude gebouw met de vrolijke letters. ‘Je kunt hier ook lachen’, staat er op het gebouw.
Ik kijk op mijn telefoon. Twaalf voor vier. Ze zijn veel te vroeg voor de les die pas over twaalf minuten begint.
Die jongen heeft er geen zin in.
Zelfs als ze stipt op tijd zouden zijn, dan nog was het voor die jongen te vroeg. Het liefst gaat hij er nog halverwege het seizoen af.
Gitaar.
Het maakt hem geen mindere liefhebber van muziek,
hij wil het gewoon niet.
Hij haat het.
En er valt daar niks te lachen.