Ik zit aan de telefoon en ben in een fikse discussie beland. Althans, mijn tijd om te praten heb ik blijkbaar al ruim een half uur geleden opgebruikt, dus terwijl ik hoofdschuddend naar het geratel uit de telefoon luister, hou ik de radio een beetje in de gaten. Ik hoor niet veel bijzonders en mijn gedachten dwalen af naar gesprekken met de Lovedoctor die ik afgelopen weekend had. De Lovedoctor en ik, de Lovedoctor die zei dat ik altijd bereid was om op mijn bek te gaan, voor de liefde. ‘Ja, toen was ik achttien’, zei ik ‘en toen luisterde ik nog naar Regina Spektor’, mopperde ik. Maar de Lovedoctor weet dat dat niet zo is, en heeft me weer aan het denken gezet, dit weekend. ‘Je weet zelf wel of je het zeker weet, Riekster.’
Terwijl ik afdwaal, wordt er aan de andere kant van de lijn nog steeds gepraat, geroepen en gestampvoet. Er worden punten gemaakt en meningen benadrukt over dingen waar ik het niet mee eens ben. Ik blijf me gewoon een keer hardnekkig opstellen als een man en besluit het dit keer echt te laten voor wat het is. Mond houden, wachten tot het over is en hopen dat dat een beetje rap gaat want ik heb nog meer te doen.
Dan komt Brandon Flowers voorbij. Hij zingt en ik word er rustig van. Niet van de woorden of het filmpje dat ik erbij verzin. Ik moet zelfs eerlijk zeggen dat ik zo snel niet eens zou weten waar het over gaat. Nee, toon. Het is de toon. Ik vind de toon mooi.
De telefoon ratelt door de toon. Ik luister naar het liedje en ik denk aan de Lovedoctor. De Lovedoctor en de wijze raad.
Jij bent mijn lovedoctor!