‘Ik heb een secreet ontmoet.’
‘Pardon?’
‘Echt. Hartstikke secreet.’
Ze kijkt me trots aan, alsof ze nog moeilijk te vinden zijn, heden ten dagen.
‘Een secreet. Dat die nog bestaan.’
‘Niets he, geen belletje, geen lampje, geen kwartje, geen haar op haar hoofd. Terwijl ik zeker weet dat ze wel gingen rinkelen en vielen enzo. Maar iets doen, ho maar.’
Er fietst iemand voorbij. Hij zwaait naar het raam. Hij ziet niet waar we zitten. Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben, maar hallloo allemaal!