“Bucket of Bouquet?”
Bij Bucket moest de bijrijder zelf zijn raampje opendraaien om uit de auto te kunnen klimmen. Bij Bouquet liep de bestuurder om, om in stijl de deur voor de medepassagier te openen. De deur was kapot. Net als de achterverwarming, de bumper, het raam, de andere deur en zo nog wat kleinigheden. Door de wasstraat was het ding nooit geweest, totdat hij in de verkoop ging. Toen moest ie opeens glimmen. De Tiet.
Hoe wij er ooit op kwamen om hem de Tiet te noemen weet ik allang niet meer.
Ik weet nog wel dat het ding me een vermogen heeft gekost. Aan energie, reparaties en frustraties. En altijd in het buitenland.
Langs de Duitse snelweg.
Langs de Vlaamse snelweg.
In een Gentse parkeergarage op een nationale feestdag.
Een lekkende benzinetank.
In de Molenhoekse berm.
Liet ie me weer in de steek.
Dat zal me niet gebeuren met de Kliko. Van die aardige Franse meneer die ‘m wegdoet omdat ie net een babietje heeft gekregen en graag een grotere auto wil zodat ie het kind met goed fatsoen achterin kan tillen. Nooit iets mee gehad. Als ie ‘m niet wegdeed, zou hij hem gehouden hebben.
Dat leek mij een prima argument. Ik koop graag op basis van vertrouwen.
Ik voorzie jaren plezier.