De lovedoctor en ik proberen al een paar weken aan tickets voor drie euro te komen.
Tickets naar een plek waar niets te doen is, en die ons ook niets kan schelen.
De lovedoctor en ik willen naar een vliegveld waarvan we zo op het eerste gezicht niet weten in welk land het ligt. We willen espresso’s en zon. En dat kunnen wij goed, de lovedoctor en ik. Espresso’s en zon.
De eerste keer dat de lovedoctor en ik een weekendje weg gingen, had ik net twee dagen mijn rijbewijs, en reden we hortend en stotend door noord-Nederland in de auto van mijn vader. ‘Ho ho ho hoooooo!’ waren de meestgebruikte woorden dat weekend. Heel veel ho om te zorgen dat we zonder brokken ergens zouden komen.
Ik kon het nog niet zo goed, toen, in mijn dode hoek kijken zonder het stuur te draaien.
Maar we kwamen er, in noord-Nederland, en we sliepen in een tent bij het water. Tussen de eenden die de gevallen spaghetti uit het gras aten.
De Counting Crows werden grijsgedraaid, dat jaar. Als het cassettebandje was afgelopen, begonnen we gewoon weer bij Round here.
We hadden geen haast.
Nu zoeken we tickets van drie euro.
Nu plannen we dat we straks niks nodig hebben.
Round here draaien,
daar.