Xiao Xu is een jonge vrouw van 27 en woont in Shanghai. Ze komt uit Qingdao, een miljoenenstad in het noorden van China die voor niemand op de kaart staat. In het internationale leven staat ze bekend als Mandy. Ze is inkoper bij een handelsbedrijf, een van van de duizenden in Shanghai. Haar familie is in het noorden gebleven en heeft alle hoop op een glorieuze toekomst over Mandy uitgestort. Mandy heeft gestudeerd, spreekt Engels en weet hoe ze met buitenlandse mannen om moet gaan.
Elke ochtend reist ze in anderhalf uur met de bus naar het station, met de metro naar de bushalte, neemt daar weer een bus en het laatste stuk loopt ze tussen honderden anderen van haar Shanghainese appartementje naar kantoor. Daar vertaalt ze wat, ruziet met een fabrikant en schrijft nette e-mails naar Nederlandse klanten. Dat het toch weer anders wordt dan dat de order oorspronkelijk was. Groen of blauw maakt dat heel erg uit? Ze denkt van wel, dus eindigt het bericht met ‘I’m so sorry, but that’s the Chinese way’. ‘s Avonds drinkt ze whisky-cola in het café. En zo hobbelt ze een beetje door haar werk en leven heen.
Op het eerste gezicht lijkt Xiao Xu een Chinese die geen mening lijkt te hebben. Maar met Mandy valt wel te praten. Tijdens sigarettenbreaks op het balkon en het naar binnen schuiven van bakjes rijst met prut in de pauze. Zo is ze kritisch op domme mensen, en staat ze helemaal niet zo achter het communistische systeem.
Maar meestal houdt ze haar mond. En stiekem is ze aan het sparen om straks gewoon weer terug naar haar familie te gaan. Even een paar jaar doorbijten en dan lekker achterover hangen.
Gisteren ging de telefoon. Haar vader. Hij had nieuws waar ze vast wel blij van werd.
Ze hadden gespaard en geregeld. Goede contacten opgedaan. Het was fantastisch, want het was gelukt en gisteren hadden ze een ticket en een visum voor haar gekocht. Volgende week vertrekt ze naar Amerika. Het land van de beloftes en de dromen. Als je daar bent, komt het in orde. Daar word je groot.
Mandy huilde. Ze vindt het verschrikkelijk. En dat is jammer, want een ding is zeker, en dat is dat ze moet gaan.
Een mening heeft ze. Maar een keuze niet. Zo kan het ook.