Een vrouw in Jeruzalem komt al jarenlang niet meer uit haar huis. Als ze dat zou doen -al was het maar voor een minuut of vijf- zouden haar buren de boel bezetten. Weg huis, niet meer van jou, nu van mij. Haar kinderen doen de boodschappen en vertellen over hoe het er met de wereld buiten voor staat. Ze heeft geen idee hoe mooi blauw de lucht soms is aan de andere kant van de straat. Ze zit altijd tussen vier muren en beschermt een huis dat generaties lang van haar familie was. Dag in dag uit. Wetende dat als ze sterft, ook het huis in andermans handen valt.
Ze beschermt een verleden waar geen toekomst in zit. Maar ze is de enige die het doen zal, het is het laatste wat ze zal doen, en ze doet het met hart en ziel.
Negenenvijftigduizendzevenhonderdtwee andere mensen en ikzelf zaten afgelopen weekend op een terrein dat was afgezet met hekken en waar het draaide om muziek. Zonder ons te bekommeren over alles wat er in de wereld gebeurde werden wij in nachtelijke uren met grote lichtgevende letters gewezen op de slogans MAKE LLOVE en GetA Life.
Heel veel sterren zag ik, op podia, in het publiek, de buitenlucht, op t-shirts, op bizar grote beeldschermen. Vele onbekende mensen dansten zichzelf over het terrein van band naar band en van dj naar dj. Werden vrolijk van de ander en zichzelf, ookal hadden ze elkaar nooit eerder gezien. Mensen die gierden van het lachen, het soms even hadden gehad en een Mojito dronken om vervolgens weer helemaal uit hun dak te gaan.
Met duizenden, duizenden mensen vast zitten op een festivalterrein. Tussen hekken, met teveel mensen. Geen besef van tijd, maar met de blik op nu. Niemand die mijn huis inpikt als ik me even omdraai.
Ik voelde de vrijheid.
Lovv not war. Just Jack, Saybia, Trentemoller, Basement Jaxx, Damien Rice, Goose en Groove Armada have put the starz in my eyes.