Duizenden Nederlandse witkoppen vertrekken deze zomer weer naar landen waarvan ze de lokatie soms tot de dag van vertrek op de kaart niet zouden kunnen aanwijzen. Dat was al voor, en ook nog na Vakantieman zo, gelukkig wordt de mens niet intelligenter van Frits Bom.
Maar de witte billen weten een ding zeker: ze vertrekken om te bakken in een warm land, waar het exotisch is.
In Club Med, op miljoenenfamiliecampings, krappe vliegtuigstoelen en met een idee van ‘eilandjes voor prive’ denkt mister Modaal weg te kunnen zijn van dat wat we altijd al doen. We moeten er even tussenuit. De sleur, de gaarkeuken, de gebakken lucht, de echte wereld.
Dat we oh zo vaak een bekende tegenkomen die op dezelfde plek het echte leven ontvlucht, zegt ons niets. Wat is de wereld toch klein als we toevallig net de buurman of een leraar van de kinderen uit groep 2 met een opblaasboot zien lopen. Wat een grap en wat een toeval en wat is het toch leuk dat we elkaar zien. Verder gaan we gewoon onze eigen gang, en we realiseren ons niets.
Dat de wereld helemaal zo klein niet is. De betreden paden nemen niet weg dat er een groot stuk berm naast het asfalt ligt. Stukken gras waar nog nooit iemand eerder lag en waar beestjes kruipen daar waar de natuur nog een beetje woest is. Het is soms wat zoeken tussen het afval van een ander. Maar wie het handig omzeilt, weet, dat de snelweg niet tot mooie dingen leidt. Het is het bospad, de dijk en het paadje tussen het zand waarop het ‘andere zijn’ verschijnt.