RIEKSTER

Ik denk niet dat het u -lezer- wat uitmaakt of ik op zaterdagavond nou druiven eet of een glaasje wijn
drink – dus dan drink ik maar wijn.
En aangezien het toch een supersaaie zaterdag is met veel regen en onweer, kan ik net zo goed maar mijn vragen stellen aan de liefde. Dat voelt een beetje als direct het woord richten tot God (of wie dan ook), maar toch.

Komt-ie. Aahum.
Ahum.

Beste liefde,
Hierbij stuur ik u een brief, want
in het roze boek waarin zij misschien wel alles wisten
heb ik nooit een antwoord gelezen op mijn vraag
of het ooit tóch goed kwam
met iedereen,
misschien?
Zelfs niet toen ik mijn vraag in een onnozele vorm
onder een steen legde
en ook niet toen ik hem uit een boom liet vallen,
of aan een boterham met honing plakte zodat hij haast
had en uw brievenbus vond.
Kunt u mij zeggen
of het ooit nog goed komt?

Het was niet dat haar hart bevroren was, zei ze. Maar ze had het toch verdomde koud dus ze stookte op de zondagen het vuur vast hoog en ze zocht in de boeken naar een recept voor het opwarmen van je ziel.
Someone like you, dacht ze, terwijl ze door de boeken bladerde. Someone like you.

Als ik de voordeur uitloop kijkt een lieflijke straat mij aan. De zon schijnt, rechts groeit een rozenstruik bij de voordeur, links staat een oude fiets tegen de muur. Ik heb de kaart van Utrecht uit 1998 in mijn handen, en ik ga ermee op zoek naar een kopje koffie en een Albert Heijn. Want op het briefje dat op tafel lag, stond dat er bij de Albert Heijn een heel leuk tentje is, speciaal voor mij en de krant. En in een straat verderop kan je heel leuk winkelen, schreven ze van dit huis.
Op het lijstje in mijn broekzak staat chips, druiven, brood, cola en alvast wat lekkers voor het bezoek van donderdag.
Iets lekkers. Iets lekkers is hier de hele stad.
Ze hebben hier een houten vloer en een bad en ik mag nog even blijven.
Ik heb weer eens veel geluk gehad.
Ik wil ook een lapjeskat.

En uit het niets
verdween het einde met haar aangezicht
naar een oplossing van tijd.
Het uitzicht waaide de wolken voorbij,
zij lieten het gaan.
Iemand schaterde
een fiets ratelde,
westwaarts
het zonnetje
schilderde grazende schaapjes in de wei.

Lieve lezer,
Met de letters, klanken en woorden die mij als Riekster toebehoren heb ik mezelf de afgelopen jaren een wereld gegund waarin ik kon gaan en staan waar ik wilde. Ik kon schrijven wat ik wilde, ik kon denken wat ik wilde, ik kon doen waar ik zin in had.
Niet dat het altijd lukte. Het lukte net zo vaak niet als dat het wel lukte. Misschien wel vaker. Want soms waren de letters welwillend en zacht, maar soms waren ze hard als staal. Dan kwam er dagenlang niks op papier en wist ik zeker dat u al lang was afgehaakt. En nooit meer terugkwam.
In die dagen vroeg ik me meestal af wat wel en wat niet op Riekster thuishoorde. Wat mag, en wat niet? En hoe meet je alles wat er niet staat, maar tussen de regels door tóch. Alle woorden zijn tenslotte van mij. En omdat alle woorden van mij zijn, las u soms woorden van heel dichtbij.
Wanneer is het goed? Ik denk daar vaak over na. Tegelijkertijd is niet alles goed, enkel en alleen omdat je er over hebt nagedacht.
En toch ben ik hier de woordenbaas.

Woordenbaas of niet, de woorden hier kwamen niet altijd enkel en alleen door mezelf. Mijn favoriete collegabloggers Impa en Wenz, hebben door hun eigen schrijven vaak een stimulerende werking op mij gehad.
De Lovedoctor, die bestaat, thank God. Want al die wijsheid zou ik zelf niet kunnen bedenken. Ik kan slechts navertellen wat zij mij opdraagt.
Er was veel, de afgelopen vijf jaar. Er was wereld, er waren mensen, er waren grootse zaken en schijnbaar futiele dingen. Er was angst en vertrouwen.
En er was de liefde. Eén vrouw – inmiddels ver van mij – heeft er de afgelopen jaren regelmatig tot bijgedragen dat in veel van mijn stukken een ziel zat. Een gebroken ziel soms, en ik heb me al schrijvende vaak afgevraagd of dat ooit over ging. Maar toch. Het heeft me geleerd anders te kijken, en misschien ook wel beter te schrijven.

En natuurlijk was u er.
Bent u er.
Zonder u was ik er denk ik al lang afgevallen. Van dit podium.
Ik ben niet zo iemand die het ook voor één lezer doet. Ik ben toch meer van de volle zalen.
Ik ben blij.
Blij met vijf! Rieksterjaren.

Riekie Weijman, Nijmegen 2011