‘Ik heb vannacht een wereldoorlog meegemaakt en ik sta op het punt van overlijden.’ De Denker slaat de deur achter zich dicht en gaat op een stoel zitten. Zijn wallen legt hij voor zich op de keukentafel.
‘Wauw’, zegt de Dromer. ‘Ik dacht altijd dat ik degene met de teksten was. En hoe was het?’
‘Wat?’
‘Nou, je oorlog.’ De Dromer zet thee. Hier moet hij maar eens goed voor gaan zitten, er liggen vast nog wel ergens stroopwafels in de kast.
De Denker zucht. Hij legt zijn hoofd op zijn armen. ‘Het is een wonderlijke. Het is er een van tachtig jaar.’
De Dromer knikt. ‘Zo,’ mijmert hij. Zijn ogen dromen naar de lucht. ‘Tachtig jaar dat is geen bijzaak.’