Als de mensen even niet kijken dan zet hij zijn telefoon uit, soms.
Dan doet hij net alsof hij leeg is,
of alsof er een storing is op de vaste lijn,
terwijl hij gewoon heel lang op de uitknop heeft gedrukt.
“Waar is-ie?” vragen de mensen zich dan af.
De mensen, of niemand.
Niemand die zich in die vier uur afvraagt waar hij is.
Niemand die zich om hem bekommert.
Of hem dat in elk geval niet heeft laten weten.
Er waren tijden dat hij dan aan het einde van de avond negentien gemiste oproepen had.
Dan keek hij de hele avond uit naar zijn thuiskomst
en het aanzetten van zijn telefoon
die dan op het randje van het televisiekastje lag
en na twee piepjes een getal aangaf.
Dat was pas mooi.