‘Ik weet zeker dat het over zes jaar nog speelt.’ Ze kijkt me wanhopig aan en ik zeg niks. Ik denk goddorie ook dat het over zes jaar nog steeds speelt en als ze iemand hierover absoluut geen advies moet vragen, dan ben ik het wel. Ik, koningin van het niet-loslaten.
‘Je weet niet wat je moet zeggen hè?’ vraagt ze.
‘Nee.’
Ik kijk naar mijn glas en frunnik aan het bierviltje dat eronder ligt.
‘Misschien moet ik het maar rigoureus doen.’ Oppert ze.
‘Dat helpt niet.’
‘Of misschien neem ik te weinig stappen tegelijkertijd. Moet ik gewoon meer van de zevenmijlslaarzen zijn.’
Ik zucht. ‘Helpt niet.’
‘Of zal ik het gewoon maar allemaal niet zeggen?’
Ik laat het viltje voor wat het is en kijk haar strak aan.
‘Ohnee. Sorry’, verontschuldigt ze zich. ‘Niet zeggen is geen optie. Misschien moet ik het allemaal maar even laten voor wat het is.’
‘Misschien ja.’ Ik maak mijn glas leeg.
Ze loopt naar de bar en bestelt er nog twee.
‘Nee,’ zeg ik, ‘nee, nee, helemaal niet laten voor wat het is!’
Het café valt stil.
Vanachter de toog kijkt de barman ons al handenwrijvend en verheugd aan. Hij heeft een baard en een grijns op zijn gezicht.