In topclub Park 97 dreunt Shakira al billenschuddend op de beamer de tent door. Westerse mannen kijken genoeglijk naar de beelden, en de hoeren die in real live om hun heen staan doen haar na. Een enkeling heeft genoeg whisky op en schudt lekker mee met de jonge mokkels die het voorzien hebben op gratis drankjes en hun portemonnee. De geilheid straalt er vanaf en cultuur doet er hier niet toe, geld en seks wel. ‘ A whisky and a sex on the beach’. De man is hitsig en ongeduldig, de barman kijkt ongeïnteresseerd en gooit nonchalant met wat flessen, omdat het moet. Een belachelijke vertoning en ook een belachelijk bedrag wordt afgerekend. Dit is het verre van goedkope gedeelte van China. Dit is Shanghai en een pleziertje in het verre oosten kost wat.
Buiten heeft het gesneeuwd en ik zit in een taxi. Iedereen is zenuwachtig van de plotselinge kou en bij de aanblik van alle ijsbanen en taxi’s die op dezelfde voet verdergaan als altijd, schudden oma’s afkeurend hun hoofden. Boem, daar gaat weer iemand op zijn snater. Men valt hard. Tussen miljoenen Chinese Michelinmannetjes loopt een del die de rest van de wereld zelfs hartje winter de aanblik van haar benen niet wil onthouden. Ze stapt parmantig op haar hakjes over de hoopjes sneeuw die door de de straatvegers worden opgeruimd. Bijna gaat ze onderuit, maar herstelt zich snel voordat iemand het ziet. Haar geblondeerde haar beweegt er niet van, ze zit net zo strak in de spray als in haar schamele kleding.
Koud gearriveerd in het midden van de nacht vind ik dit nogal wat. Ik kom net terug uit Nederland en word vanaf Pudong vliegveld naar mijn appartement gereden. De chauffeur kijkt voornamelijk achterom naar mij. Hij vergeet ervan op het verkeer te letten en met een hand op de claxon en de ander nonchalant op de versnellingspook baant hij zich vol overmoed een weg tussen de andere glijers op de nachtelijke Shanghainese wegen. Hier is het altijd druk. Mijn wijsvinger zoekt regelmatig mijn voorhoofd en de chauffeur lacht zich een ongeluk.
Drie kwartier glibberen later staan we voor mijn deur. Ik hoor een mond vol Chinese woorden mijn kant op komen en ik versta het nog steeds niet.
De chauffeur kijkt mij verbaasd aan om zo weinig taalgevoel, lacht nog maar een keer en schudt zijn hoofd. Dit komt nooit goed met die rare buitenlander. Ik reken af en voordat ik korzelig het portier heb dichtgegooid rijdt hij al weg. Op de naar de volgende klant die je in deze megastad maar een keer ziet en daarna nooit meer. Op naar een del, een zakenman of een doodnormale Chinees misschien.
Twee stappen zet ik en baf. Nog geen seconde later maak ook ik van dichtbij kennis met de Chinese sneeuw. Welkom terug in Shanghai, die sneeuw zal je nooit meer vergeten, dat wordt morgen spierpijn. Ik ben er weer. Back home from home.
Wordt vervolgd…