Bureau toezicht, de politie en de rest van het ambtenarenbestand vervelen zich zo stierlijk, dat ze van gekkigheid geparkeerde fietsen uit de daarvoor bestemde stallingen halen.
Ook de mijne.
Ik heb mijzelf vandaag van mijn meest gefrustreerde ik-ben-onterecht-op-de-bon-geslingerd-kant gezien.
Na eerst drie politie-agenten stuk voor stuk te beledigen door hardop te roepen dat ze toch allemaal maar ambtenaren waren, toen de mensen die mijn stalen ros in hun bus hadden gezet uit te kafferen, en daarna de petjes van bureau toezicht in hun kraag te hebben gevat, bleek het wonderlijkste van het wonderlijkste: Het was niemands schuld.
En als ik iets te klagen had, dan moest ik bij de burgemeester zijn.
Terwijl Petje Toezicht mij dit in alle kalmte stond uit te leggen -en ik hard naar hem terugschreeuwde dat hij toch ook zelf na kon denken- erkende hij dat hij persoonlijk voor gezorgd had dat mijn fiets weg was door het rood-witte label aan mijn stuur te hangen. En toch was het niet zijn schuld. Helaas. En hij haalde zijn schouders op.
En terwijl ik me daar stond af te vragen waar ik in deze stad met groen-rode gemeenteraad mijn woede zou gaan afleveren, zie ik drie meter verderop een Gazelle tegen het Kruidvatraam staan.
En geen mens die er op let.
Nijmegen.