De Lovedoctor gaf mij voor mijn verjaardag een tuin. Niet een tuin met sla en bonenstaken buiten de stad, maar een schattig (en ook stoer) houten kistje met een bak erin, een zak aarde, een harkje en een schepje en natuurlijk vier zakjes met zaadjes. Erbij gaf ze me een kaart waarop ze een lieve boodschap geschreven had. Iets met dat ze geen donkergekrulde brunette voor me had gevonden, maar me op deze manier toch van een leuke zondagactiviteit hoopte te voorzien.
Ik lachte en zette de kist op tafel, waar hij vanaf dat moment onaangeraakt bleef staan. Niet omdat ik het cadeau niet leuk vond, maar omdat ik dacht dat er voor tuinieren vast wel een ‘dit is het moment’-moment zou zijn en dat dat moment nog moest komen.
En het kwam. Vorige week. Ik liep wat in mijn woonkamer rond te dralen, had net een liedje van John Denver en eentje van JJ Cale gedraaid en toen beide liedjes klaar waren, hoorde ik iemand onder mijn raam door hardlopen. En opeens wist ik dat dat mijn teken was.
Er komen al kleine groene sprietjes boven de aarde uit. Uit die houten kist. Ik hoef ze alleen maar een beetje water te geven. Wonderlijk is dat.