Een flyer op tafel kondigt aan dat mijn favoriete eetcafé een Eten met je Ex-dag heeft georganiseerd. Komende donderdag.
Jeetje.
Ik zie me al zitten, tussen allemaal tafeltjes met andere mensen die óók met hun ex eten. Af en toe een hilarische, zenuwachtige lach hier, dan weer een pijnlijke stilte daar, en nog wat verder een oude romance die toen al niet toonbaar was, maar op een donderdagavond plotseling toch wordt gevierd. En dan ik, daartussen. Ik ben natuurlijk met de meest moeilijke, gevoelige ex die ik heb, want als je dan toch met je ex gaat eten, dan ook maar meteen all the way. Dus daar zitten we. Tegenover elkaar, onwennig, raar. Ik en mijn ex. Mijn ex en ik. De Ex. Mijn God, ik denk dat ik van de stress zou gaan zitten flirten met de dame aan het tafeltje links aan de overkant.
We vragen ons natuurlijk af waar we over moeten praten. Met een grapje zal ze het ijs proberen te breken, want zo deed ze dat toen ook altijd. ‘Hoe is het met je huisdieren?’ zal ze vragen. ‘Goed,’ zal ik met een glimlach zeggen ‘ze zijn allemaal dood.’ Ze zal opgelucht zijn dat ik haar grapje niet afkeur. Ik zal enigszins vertederd zijn van de maniertjes die nog precies hetzelfde zijn gebleven. Gevaarlijk.
De jongen rechts van ons tafeltje ken ik. Het meisje dat tegenover hem zit niet. Interessant. De jongen kijkt schuldbewust. Zelfs na hun relatie laat hij zich nog door haar inpakken. Ik denk dat zij het hoofdgerecht ook vandaag weer niet gaan halen.
Terug bij mijn eigen tafel heb ik in de tussentijd zes witte wijn op en zal ik op het punt staan om van de spanning om te vallen. En dan moeten we nog bestellen.
Poeh. Een eten met je ex-dag.
Wie verzint dat.
Ik denk dat ik ‘m even oversla. En dat ik in plaats daarvan op de Eten met je Date-dag wacht.
Ik zou wel door het raam (dat natuurlijk beslagen is) willen gluren als het eten-met-de-liefde-van-je-leven-dag is… ben benieuwd wie daar zitten.