‘Het was al zo’n rare week’, schreef ik naar Impa, ‘en nu stop jij er ook nog mee.’
Enkele minuten daarvoor had ik tot mijn grote schrik gelezen dat Impa -mijn favoriete collegablogster- stopt en ik moest ervan huilen. Want iemand die een afscheidslogje kan beginnen met het woord ‘lievelingslepel’ in de eerste zin, zouden ze moeten verbieden te stoppen met schrijven. Maar tijden veranderen en ook het leven van Impalinea gaat zoals het gaat. En nu stopt ze. Omdat het goed is zo, en omdat het mag.
Meestal moest ik glimlachen, als ik iets van Impa las. Want alles wat Impa schrijft, dat schrijft ze prachtig. Maar meer nog schrijft ze misschien wel in het wit, tussen de regels en de woorden door. En tussen die regels door heb ik veel van haar geleerd. Over Vlieland en over nadenken, over mannen en over evenwicht, over hakschoentjes en over maniertjes, over dieren, planten, liggen in het gras en over het leven en alles wat tussen de lucht en de aarde zit. (Oké, en héél soms was het mij dan een beetje te zweverig.)
En over Nijmegen. In Nijmegen, dan was ze weer eens een weekendje in mijn stad geweest en soms kwam ze dan met foto’s op de proppen die ze prompt vlakbij mijn voordeur genomen had. Aan de Waal, ergens dicht bij mij in de buurt.
Geleerd heb ik, van haar. Niet verplicht, maar omdat het mocht. Want Impa draagt niet op, ze motiveert.
Ik denk dat Impa met haar woorden veel mensen ‘s ochtends een ontbijtje gaf.
En ik denk dat Impalinea van die ontbijtjes dan mijn lievelingslepel was.
Nieuwsgierig? Lees haar laatste woorden hier.
En dit is nou precies de reden waarom jij nooit met Riekster mag stoppen. Prachtig!
Jemig, Riekster. (En nu weet ik niet wat ik verder nog moet tikken. Ben ik nu sprakeloos?)
Ik zou er bijna weer van gaan bloggen.
We hebben het al vaak geprobeerd, maar het is er nooit van gekomen: een ontmoeting in Nijmegen. En we houden vol! Binnenkort zitten we dan toch echt een keer met een kop koffie in Lux of met de wind in ons haar aan de Waal. Tot dan, lieve Riekster, en heel, heel veel dank voor je lovende woorden.
*Huppelt een beetje*
Pompiedom, Impalinea is iemands lievelingslepel, pompiedom…
“Ik zou er bijna weer van gaan bloggen.” –> Het was het proberen waard. ;-)
Wat een mooie Impa-waardige afscheidswoorden. Ontroerend en waar.