‘Ik hoor Abbaaaaa!’, sms ik naar J., om op afstand alvast samen in de stemming te komen. Uit de luidsprekers in mijn auto schelt het nummer dat mijn moeder altijd draaide als we op vakantie gingen, maar van oudsher vooral heel goed past bij alle homofeestjes in de wereld. En dus ook bij het feestje waarnaar ik op weg ben. ‘Ohnee! het is Anita Meyer!’ stuur ik er een halve minuut later achteraan. Het geluid staat op een ordinair hoog volume en hoe lelijk het nummer ook is, ik zing Why tell me why keihard mee. De telefoon licht op. ‘Hoezee! Draaien ze dat nog? waar ben je nu?’
‘Op de A12!’
‘Ben je met de auto?’
‘Ja!’
‘Dan mag jij helemaal niet sms’en, boef.’
Nee, grinnik ik in mezelf. En de muziek mag ook wel wat zachter. Maar op vrijdagavond onderweg zijn naar Utrecht geeft mij zo’n feestelijk gevoel, dat ik zeker weet dat Mij Niks Kan Gebeuren. Niks dan leuke dingen.
Om 21.00 uur ben ik er en ik heb geluk, want ik vind een parkeerplek precies voor de voordeur. Zie je wel, mij kan niks gebeuren.
Ik mag het hele weekend blijven. In een huis met drie verdiepingen, stralende zon en een houten vloer.
1981!