‘En daar zul je De Wereld Draait Door ook nog hebben!’ Ik zet mijn koffie in de vensterbank en klap in mijn handen.
Verschrikt kijkt mijn collega op. ‘Ah neeeeee’, zucht ze. ‘Neeee. Owwww.’
‘Oppakken!’ Gil ik verrukt.
Ze loopt naar haar tas en vist daar haar telefoon uit. ‘Tyfus!’ roept Collega terwijl ze naar haar telefoon kijkt. ‘Het is een nul-twintig nummer.’
‘Ja, da’s Amsterdam. Dat is De Wereld Draait Door.’ Ik neem een hap van mijn taartje, dat we al hadden gekocht om te vieren dat Collega vorige week met haar Andere Werk alle kranten en tien actualiteitenprogramma’s op radio en tv heeft gehaald.
De telefoon rinkelt door.
‘Pak nou o-hop!’
‘Ik wil niet bij Matthijs!’
‘Jij wil zéker wel bij Matthijs! Matthijs is leuk! Pak nou op, dat is ‘m!’
‘Nee, hij spreekt maar wat in.’ Ze legt de telefoon naast haar taartje in de vensterbank. Dan gaat ze met haar armen over elkaar zitten en kijkt mij aan. De telefoon rinkelt nog twee keer en dan wordt het stil. ‘Het is verdomme vijf over negen.’
Ik grinnik. Ik ben blij dat ik niet in haar schoenen sta, dus ik kan er nog wel een grapje over maken. ‘Dadelijk belt Paul de Leeuw ook nog. Ik weet het zeker. Madiwodovrijdag show. Zo aan de lijn.’
‘Ooooh neee!’ roept collega. Het gebakje smaakt haar steeds minder goed, en mij steeds beter. Ik lach me dood.
‘Weet je waarom er geen vrouwen op tv zijn, omdat ze net als jij gewoon niet durven’, geef ik het nog een extra duwtje in de verkeerde richting. ‘Jij moet het juist doen, juist jij!’ roep ik. ‘Dat is nota bene waar dit hele verhaal over gaat.’ Ik wip op de twee achterpoten van mijn stoel. Ik en mijn goede vriend Makkelijkpraten.
Collega kijkt chagrijnig. ‘Nou en. Ik wil het niet en ik durf het niet.’
‘Piep piep’ zegt de mobiel. Het nul-twintig nummer heeft wat ingesproken.
Collega kijkt me aan. ‘En ik heb geen tijd’, zegt ze.
‘Ze heeft geen tijd voor Matthijs’, zeg ik. ‘En dat was het einde.’ Ik geef haar een knipoog.
Collega zucht, kucht, en drukt lang op het knopje bovenop haar telefoon. ‘Einde’, zegt zij nu ook.
Matthijs is zoooo 2010!
Ik hou ervan!
Van 2010 dan hé.. en van Riekster. Dat ook.
Ja, dat snap ik. Het is ook moeilijk om niet van Riekster te houden. Van Matthijs hou ik niet, of niet meer eigenlijk. Van haring en met uitjes hou ik dan weer wel. Om maar wat te noemen.
Ik hou ook van 2010, en ook van 2011. En van Joris en van Tieske. En van Riekster :-)
(en van Oerol en van Zwoele Zomeravonden en van Waalzand en van een houten vloer en van tulpen op tafel.)
Van koffie met een wit kraagje, van lentezon en zomerhitte en van Chague Fois. Dat ook nog.
…en van mensen die verrassende dingen doen.
@Riekster: zoals nieuwe mensen ontmoeten, heel veel?
Een plaat van Johnny Cash opzetten, das ook erg fijn. En naar Parijs gaan. Jarig zijn – maar toch niet….