RIEKSTER

Ze was bezet en trouw en in de tijd dat ze niet bezet was, was ik er met mijn hoofd niet bij.
Daarna was ze weer bezet.
Vervolgens hoopte ik een half jaar lang stilletjes dat het uit ging. Maar dat gebeurde niet en in tegenstelling tot wat ik normaal doe -vasthouden-, liet ik het los. Ik liet het los want ik vind en vond -en wilde- dat geluk geluk was en dat ik daar met mijn blauwe ogen niet tussen moest gaan zitten. Zo. Die les heb ik ooit één keer geleerd en dat was meer dan zat.
Weer een half jaar later was het toch uit. Toch? Uit?
Ja. Uit-uit-uit.
Nou gun ik iedereen alle geluk van de wereld, echt, heus. Maar als ze écht leuk is, en als het dan ineens uit is en ik heb daar niet zelf direct de hand in gehad -laat die les geleerd zijn-, dan maakt mijn hart toch een klein vreugdesprongetje. Een kleintje. En dat zou mijn hart nu ook hebben gemaakt. Als…ik…het…verdomme…had…geweten.
Geweten!
Maar helaas, terwijl zij blijkbaar allang weer vrij was, ging ik lekker verder met loslaten, geheel tegen mijn natuur in. Toen ik er eenmaal achter kwam dat het allemaal allang weer anders zat, was het wederom te laat. Ineens bleken De Mensen al weken geleden te hebben gehoord dat uit was en ze een oogje op een ander had.
Dus daar sta ik dan. Met lede ogen die maar voor 50% werken, en lenzen van min drie die mij niet helpen het allemaal scherp te zien. De roze bril ligt weer eens mijlenver buiten mijn gezichtsveld.
Niemand vertelt mij ook wat.

This entry was posted on zaterdag, januari 29th, 2011 at 10:38 and is filed under Algemeen. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.