Ik ben ongeduldig. Ik wil iets wat gisteren niet op mijn pad kwam, vandaag niet, morgen niet en wat hoogstwaarschijnlijk overmorgen ook nog niet NU gaat gebeuren. Sterker nog, ik heb verdomme het idee dat ik met elke nieuwe poging niet dichter bij mijn einddoel kom, maar er juist nog godskolere verder van verwijderd raak. ‘Zou ik dan…..? Of zou ik misschien…..? of te kort, of te langzaam, of te laat….?’, dacht ik vandaag. *Zucht*
In mijn poging mijn frustratie te temperen ging ik daarom vanavond op zoek naar een gedichtje van Toon Tellegen. Niet specifiek naar eentje die ik al kende, maar gewoon. Gewoon, een fijne die ik nog niet kende.
‘Toon Tellegen gedicht‘ googelde ik.
‘Langzaam, zo snel als zij konden.’ Kreeg ik.
Toon. Toon mij.
Mooi, zeg. Zoals dat gaat.
Ik word altijd zo blij als iemand het zomaar over Toon Tellegen heeft… ik heb hem even gegoogled in mijn boekenkast. Ik las: ” ‘s ochtends als hij wakker werd wist de eekhoorn soms niet goed wat hij van zichzelf denken moest”
Kent u dat?
Ik boek-googelde: ‘Wat een dag, dacht de eekhoorn, en deed zijn ogen dicht.’
Dat krijg je ervan, als je net hebt zitten overwegen om het werk het werk te laten en naar bed te gaan.
Riekie vindt dit leuk :-)