Gisterenavond zag ik een Afghaanse film waarin een jongetje door een bomaanslag doof geworden was.
Sindsdien dacht hij dat iedereens stem was gejat.
Hij zocht zich rot, maar kon de stem van opa nergens vinden.
Niemand leek hem te snappen. De grote mensen waren stom.
Vannacht lag ik in bed en uit het niets viel er iets keihard op de grond.
Ik had het nooit gedacht, maar ik was ervan overtuigd dat het een actie van een geest was.
De rest van de nacht heb ik wakker gelegen met het gevoel dat ik iemand iets moest vertellen, alleen ik wist niet wat.
Of misschien wel andersom.
De waarheid is rond.
Rilo Kiley – Dreamworld