De buren hebben de hele nacht zitten zuipen en schreeuwen. Dat was niet tot daar aan toe, maar dat moest dan maar. Ookal was het naast mijn bed.
Een man die op dertig meter afstand al tring-tringend en hallo, hal-lo!-end mij door rood in mijn rug komt fietsen kan ik voor half negen ‘s ochtends dus niet aan. Het was het moment dat ik mijn uitschuifbeen eens in praktijk bracht.
Kedenk op straat. Opzouten. Kom jij maar eens met een kapotte knie op je werk.
Er hangt onweer in de lucht. Niet het moment waarop je keuzes moet maken.
Wel het moment waarop je mensen van hun fietsen jast, al je geld aan nutteloze dingen verbrast en je een eindje in de regen
bootje gaat varen. Lief voor jezelf, met een bloemetje in je haar.
Scott McKenzie – San Francisco