De kast kletterde naar beneden. Ze had nog nee geroepen, maar keek nu naar een paar gekreukelde stukken hout. Ik mompelde maar wat over meer ruimte in de auto, die laatste negen dozen kregen we op deze manier wel mee.
Toen ze eenmaal woonde draaide ze klassieke muziek in de zonnige keuken,
stond ze jaren in het krijt bij iedereen die ook ooit iets heeft op te leuken,
zat ze met rosé, guacemole en een sigaret in de vensterbank,
en waren de stukken kast in no time
charmant.