Het weer scheurt naar beneden, maar zij is niet zo-iemand die dan om de haverklap met haar voet de gladde grond aantikt. Zij heeft zojuist haar kin tussen haar jas geritst en ploetert nu gewoon op haar fiets tegen het verkeer in.
Haar tas zit vol met boodschappen, maar haar fiets wiebelt niet en vanachter haar wimpers kan ze zien wat er om haar heen gebeurt. Ze ziet issues op de weg. Maar er zit niet iets tussen wat haar echt interesseert.
Want zij heeft rode appelwangen op haar gezicht. En ze zeult kilo’s rode wijn, pasta en goede zin met zich mee. Haar adem fietst voor haar uit – in de wind. Haar handschoenen zijn wit, met zwarte streepjes.
En als ze straks thuiskomt,
wacht er sterrenmuntthee.
Ik zie haar fietsen! Ik zwaai!