Ik moet altijd een beetje huilen, zo in mezelf.
Het is niet dat ik geen twee minuten mijn mond kan houden -dat red ik nog wel- maar ik heb geen idee van wie ik herdenk. Geen naam die ik ken. Niks dichtbij.
Maar ze zijn wel dood.
Het is ook niet dat ik echt hard huil. Geen dikke tranen. Ofzo.
Ik word er altijd gewoon een beetje droevig van.
Ik heb weleens iemand iets horen zeggen.
‘Verdriet is er om het hoofd te bieden.’ Enzo.
Ik heb zoveel mensen dingen horen zeggen.
Uiteindelijk bleek het meestal anders te zijn.
Paniek voor niks.
Maar ze zijn wel dood.