RIEKSTER

We fietsten eerst langs het huis dat hij had gekocht; het huis aan de tuin onder de wolken aan een straat met keien. Toen fietsten we langs een school en nog een school en bomen en aardig wat boten. We kwamen langs het cafeetje van Gerrie en Toos. De gordijnen bij Gerrie en Toos waren gesloten. Ernaast zat de Funky Lunch. Met heldere ramen en frisse, groene kozijnen.
Achter de frisse, groene kozijnen stonden gebouwen die naar de lucht reikten. ‘Kijk’, wij zagen ze en wezen er even naar en fietsten door. Een paadje op en een weggetje af, over een bruggetje en toen door nat gras een stukje tegen de richting in. Fiets in de hand, schoenen in de blub. Links en rechts van ons raasde het verkeer voorbij. ‘Woehoe’, dacht ik. Wind en nostalgie en lucht en vrijheid suisden door mijn hoofd.

Terug op het fietspad reden we tegen een agente aan. ‘Laten we hier dan maar keurig wachten he’ zei mijn vriend tegen de agente bij het rode stoplicht.
‘Ach, daar ben ik hier niet voor hoor’, stelde ze ons gerust. Ze keek even naar onze fietsen en Vriends modderige schoenen en toen weer terug naar de verte.
De agente had iets belangrijkers te doen. Toen het groen werd zeiden we gedag en fietsten we verder tot het begon te regenen.
‘En?’, vroeg hij. ‘Hoe vind je het?’

Ik zag de wolken voorbij razen en dacht aan de brug straks, op mijn weg terug. De skyline bij het uitrijden van de stad en een uur later weer een brug.
‘En?’, vroeg hij. ‘Vind je het wat?’
Ik voelde de frisse lucht. En ik zei hem dat als hij bezig was met een missie om mij naar Rotterdam te lokken,
dat hij dan goed op weg was, sterker nog,
dat hij die dan bijna had volbracht.

This entry was posted on dinsdag, november 16th, 2010 at 00:02 and is filed under Algemeen. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.