In de uren dat ik niet naar Mark Rutte op Nederland 1 of naar Jack Bauer op dvd kijk, staar ik naar het plafond. En naar de gordijnen.
Als ik mijn hoofd beweeg dan doet dat zeer. Niet alleen mijn hoofd, maar ook elke spier die ik blijkbaar bezit. Ik lig dus veel stil en laat dat nou net een startsein zijn voor een hardloopwedstrijd van denkerij.
Zeg maar gerust een marathon.
Ja zeg maar een horde van gedachten in korte broekjes en lelijke hemdjes die normaal gesproken heel goed hun plek achter slot en grendel weten, maar nu met rolschaatsen op een ijsbaan terecht zijn gekomen. Daar schaatsen ze en zwieren ze en ze schuiven en ze vliegen over de baan. De ene gedachte gaat in rondjes, terwijl de andere een scheve lijn trekt en ze maken afdrukken die je even ziet, maar dan weer verdwijnen onder de vlokjes ijs die de volgende gedachte heeft losgemaakt bij een te scherpe bocht. Een enkele gedachte draait een pirouette en draait, draait, draait in mijn hoofd tot ik er duizelig van word. Ineens herinner ik me dat de auto naar Carglass moet. Dan komt er een gedachte in badpak voorbij en doet er eentje zijn sportschoenen aan en een ander haar schaatsen uit. En dan wisselen ze baantje.
Ik kan het bijna niet bijhouden, al die draaierij. Maar toch vind ik dat ik ook deze gedachten hun frisse lucht moest gunnen. Altijd maar daar in dat hoekje achter slot en grendel worden ze tenslotte muf en nukkig en daar groeien hun boze wenkbrauwen en voor je het weet komen ze op een onbewaakt ogenblik naar buiten en zijn ze verbitterd en wars. Ook zij willen weleens de benen strekken. Ook zij willen weleens sterren kijken. Is het niet op een Waddeneiland of op reis, dan is het wel weggezonken in een kussen op de bank.
En daar zijn ze dan. Rek en strek in badpakken en op rolschaatsen.
En daar lig ik dan en ik word ‘r duizelig van en ik merk het alweer. Ik heb een schapenhond nodig om ze weer allemaal op stal te krijgen.
Wat een ongelofelijk prachtig beeld schets jij daar. We kennen het wel, dat razen en buitelen van gedachten zo af en toe, maar zoals jij het hier beschrijft, zo prachtig was het nog nooit. Voortaan zie ik al mijn weggestopte gedachten in sportbroekjes op rolschaatsen voorbij komen! Riekster maakt piekeren draaglijk. Wat zeg ik? Hilarisch! :)
Ondertussen veel beterschap, dat je maar snel weer kunt bewegen. In sportbroekje. Op rolschaatsen. ;)
Fijne Wenz, dat had ik nou bij *Hoe een tussenstukinzetdeurkattenluikverluchtingsding te maken zonder in onredelijke woede uit te barsten of om triviale redenen vrijgezel achter te blijven – in veertig handige stappen.
KLIK
Wat jij nodig hebt is een jury om al die gedachten voor eens en voor altijd weg te stemmen! ;-)
(Ondertussen is het wel een prach-ti-ge Riekster. Hoort zeker in mijn top-12 thuis! Hoe kun je nou iets zo mooi beschrijven dat feitelijk onbeschrijfbaar is? Ik zelf stop die gedachten trouwens nooit achter slot en grendel maar in een hele diepe rioolput. Met een enorme grote putdeksel. Ergens in Delft.)