Die anderhalf uur dat ik mijn soort-van-dagboek-geval kwijt was, vroeg ik me af wie het ding kon hebben gestolen.
Ik had hem al maanden niet in mijn handen gehad -het is dan ook meer een inschuif-ding dan een boekje waar ik daadwerkelijk iets in schrijf- maar vandaag had ik hem na het wegwerken van een stapel administratie nodig om een aantal blaadjes tussen te prutsen die van meer persoonlijke aard waren. Blaadjes met lijntjes, waarop ik had zitten te krabbelen over hoe het met me ging. Blaadjes waarop ik op sommige dagen mijn hart luchtte, of waarop ik op kalme maandagavonden de balans opmaakte. U weet wel, van die blaadjes waarop je met een vulpen schrijft en die daarna in de film achter een vlinder aan het raam uitwaaien.
Mijn Blaadjes waaiden echter niet het raam uit. Mijn Blaadjes lagen tussen brieven over belgedrag en pensioenen en vanuit die onrustige administratiestapel schreeuwden ze dat ze inmiddels écht wel bij het verleden hoorden. En of ik in dat kader onderhand alsjeblieft iets met ze kon doen. Ja ik zou wel durven zeggen dat de Blaadjes joelden, nee beter nog, gílden om een verhuizing van het Nu naar het Toen.
En toch had ik steeds niet het gevoel dat ik daar iets mee moest doen. Totdat ik vandaag Delta Lloyd en T-Mobile naar hun eigen map had geperforeerd en de blaadjes me stil en naakt op tafel lagen aan te kijken. Het werd inderdaad wel eens tijd. Gepaste tijd.
En nu was dat verdomde boekje weg.
En nu was dat verdomde boekje weg.
Toch ook mooi dat je eerder denkt aan ‘wie heeft het gestolen’ dan aan ‘waar heb ik het laten liggen/ verloren’. Dat is zoiets typisch en privé-dingen, onze angst dat een ander het zou zien en lezen is zo oncomfortabel dat we al meteen doem-visioenen krijgen. En meestal ligt het boekje natuurlijk gewoon onder die zak met schoenen die nog naar de schoenmaker moest. Of iets dergelijks. :)
Of naast de Billy Turfs die ik onlangs van mijn oma kreeg, omdat ik die altijd las als ik bij haar ging logeren. En fantastisch vond. Vroeger.
En nu nog.
Ook nadat mijn hart verzakte, voordat ik het boekje terugvond…