De film begon om kwart over negen en op een doordeweekse dag is dat voor niemand handig. Toch gingen we. Ik dacht al wel dat hij lang zou duren en toen om twaalf uur de aftiteling op het doek verscheen, wandelden we allen gapend de zaal uit.
Ik had zelf best nog zin in wat gezelligheid, maar met de werkende vrienden om mij heen had ook ik geen puf meer om een voorstel te doen. Ik was te moe om te worden afgewezen en zo dacht ook de rest erover. De discussie vermeed ik handig door de wandeling richting mijn fiets en stel nou dat er nog iemand mee ging, wilde ik niet degene zijn die niks meer te melden had. En dus hadden we geen tijd meer voor een drankje en ging iedereen richting zijn eigen bed.
Ik kan me dagen herinneren dat ik om vijf uur ‘s middags per ongeluk in het café belandde en er zat tot het einde van de dag. De volgende ochtend was eindeloos ver weg en de drankjes die ik nam lieten de tijd verdwijnen. Gesprekken toen waren waardevoller dan die ik voerde overdag.
Nu is om kwart over twaalf op woensdag de avond ten einde en maken de mensen zich op voor de ochtend die al nadert door de nacht. Slapen is heilig, koffie morgen, geen tijd, maar een lunchafspraak mag.
Tijden veranderen en dat gaat sneller als je er rekening mee houdt. Een dag stopt waar hij vroeger begon, en nachten maak ik niet meer mee. Ouder worden, zeggen ze dan. Maar als dit is wat overblijft van de tijd, vraag ik me af waar mijn leven is gebleven.
toevallig heb ik me deze week hetzelfde gerealiseerd. Vroeger, toen ik 15 was en naar een festival ging, zag ik de oude garde en dacht: later wil ik ook zo’n leven. Ik besef me nu dat ik zelf de oude garde ben, en dat ik dacht: hoe lang kan ik dit nog blijven doen? Ik heb geen zin in kort slapen en een kater. Wil wel met je afspreken, maar niet zo laat hoor! Een gesprek kan altijd, maar het is in de late uurtjes dat de beste gevoerd worden. Zou ik mijn beste tijd hebben gehad?