De jongen-van-de-schaal-van-1-tot-10 gaf me een kaart. Een rode in een rode envelop.
Ik mocht best kijken wat erop stond, zei hij, de uitleg kwam dan later.
Tien.
Mijn buurvrouw had zes, en mijn andere buurvrouw had geen kaart. Hm.
Normaal gesproken gaat die schaal van een tot tien over onszelf.
Dan praten de jongen en ik over hoe het met ons is. Een zeven, een dikke zes of een mager vijfje. Lager dan een 4,6 gaan we niet. Dan maken we de schaal wat relatiever.
Hoger dan een acht ook niet. We weten de dingen immers nooit echt zeker.
En dat komt meestal door de liefde.
Of beter, de niet-liefde.
Ik kon me niet voorstellen dat de kaarten iets met onze schaal te maken hadden. We waren op een bruiloft, dan ga je geen depressies uitdelen.
10
6
3
2
Ik heb de hele avond met het ding in mijn zak rondgelopen, op de ontknoping gewacht.
In de taxi terug had ik hem nog.
Niets.
Thuis was niemand.
Heb ik een keer de 10,
blijkt dat de hele boel gebakken lucht was.
Je bent voor mij een 10!
Ben je nog vrijgezel?
Ik ben in ieder geval niet getrouwd!
De lovedoctor zegt dat dat geen goede maatstaf is. Jammer debammer… Dat brengt de dag toch weer tot een krappe 6.
Misschien was het wel de (na rijp beraad vastgestelde) score van de zelfbenoemde geheime feestjury? Dat soort dingen gebeuren op huwelijken…heb ik wel eens gehoord….
Bedoel je het in de zin van; in plaats van het boeketje vangen??
Wat ik bedoel laat ik normaal gesproken graag in de nevelen van de verbeelding, maar in dit geval sluit ik me aan bij de eerste comment van Jut!
En die bloemen had ik natuurlijk zelf willen vangen……