Toen ik in 2006 met RIEKSTER begon wist ik zeker dat ik dit niet wilde. Ik kreeg de site in mijn maag gesplitst met de opdracht ‘probeer het maar een jaartje’. ‘Ja hallo!’ riep ik. En toen was het ineens 2010.
De vier jaren dat ik schreef zat ik bijna altijd op dezelfde plek. Mijn God, wat heb ik veel op deze stoel aan deze tafel gezeten. Met een voet op de stoel naast me, vaak met thee, regelmatig met een wijntje, vaak met een glimlach, soms ernstig, met een frons op mijn voorhoofd. ‘Godsamme, dit is het niet’, dacht ik dan. Lange tijd dacht ik daarom dat het noodzakelijk was om een brandende sigaret in de asbak binnen handbereik te hebben en als ik het dan even niet wist, rookte ik ‘m op. Soms, als ik het al rokend ineens wél wist, typte ik snel met die brandende sigaret nog in mijn mond. Heel ordinair, maar meestal schreef ik alleen, dus niemand die het zag. Al zat er soms iemand glimlachend op de bank naar mij te kijken als ik ‘och wat mooi’ mompelde. Gelukkig ben ik inmiddels gewend aan schrijven met frisse longen en schone lucht.
Ik schrijf beter zonder sigaretten dan met enkele wijntjes teveel op. Heel incidenteel moest ik de volgende ochtend snel een logje weer verwijderen en dan gauw terug naar het katerige bed.
De afgelopen vier jaren heb ik mij vaak verwonderd en vaak droomde ik weg. Vaak keek ik naar het plafond zonder er iets te zien en toch iets te vinden. Er zijn enkele mensen die voor inspiratie recht uit het hart zorgden en ze wisten dat vaak niet, maar soms ook wel. Er kwamen lezers bij, er kwamen opdrachtgevers om de hoek kijken en plots was daar een tijdschrift. Ik werd er net zo trots als zenuwachtig van.
De grenzen tussen woord en beeld, denken en dromen en fictie en privé motiveren mij. Het liefst zo grijs mogelijk, het liefst zo mooi mogelijk, het liefst ineens heel duidelijk, het liefst onverwacht. Het liefst, het liefst.
Het liefst van de vier naar vijf. Het liefst naar de tien.
Ik ben op weg geholpen, en de beweging blijft.
Schrijven is
mij
lief.
Het liefst naar de vijftig, wat mij betreft. Jouw bewogen wereld duik ik graag in, even onderdompelen, flarden blijven achter in mijn haar, fluisteren mijn dag door.
@Wenz: Dank! (zit met neus vijf centimeter van het beeldscherm verwijderd met natte vinger datzelfde beeldscherm te poetsen om te kijken of er echt staat wat er staat en ik het er niet vannacht eigenhandig met pen heb opgeschreven…..)
Grinnik, nee, je hebt geen nachtelijke alterego’s hoor. Zover ik weet dan. ;) :)