Ik zou elke letter willen onthouden van wat ze heeft gezegd.
Over op je snater gaan, over twee dingen die je nooit moet doen in je leven, over dat wat tussenbeide blijft.
Over hoe zij in de wereld staat, winst, verlies, en liefde geven.
Ik schrijf zelden specifiek over mensen die ik mooi vind.
Maar regels zijn er om soms, heel soms, te overtreden.
En dat doe je, wanneer je weet dat je daarna niemand meer hoeft te zien of te spreken, naar bed toe gaat.
Omdat je thuis alleen maar de avond nog meer tot je wil nemen.
Omdat het zo’n goed gevoel geeft.
En ze zei: “Die dingen daar heb ik mijn vrienden voor. En daarvoor, daarvoor, mijn geliefde.”
En nu lijkt het of de rest van het gesprek irrelevant was. Terwijl het mijlen, mijlen, verre was van dat. Maar dat weet ze wel.
Door-het-vuur-gevoel.
Ik kruip weg onder tien kilo dekbed.