Bijna hadden de lovedoctor en ik het einde van het jaar samen gevierd, maar helaas kwam de uitnodiging voor onze gezamenlijke bubbelborrel net te laat bij mij aan. Ik had al wat anders.
Elk jaar proberen wij elkaar tegen beter weten in even te sms-en of te bellen zo vlak na twaalven. Als iedereen aan de telefoon hangt met verre, lang gemiste geliefdes, proberen wij daar ook doorheen te komen met de wilskracht van dat het moet lukken, alsof we elkaar jaren niet hebben gezien.
Meestal spreken we elkaar pas ver na enen als de champagne allang weer is vervangen voor andere drankjes, telefoons ‘even hier’ zijn neergelegd en we elkaar alweer bijna zijn vergeten. Om vervolgens in een halve minuut alleen maar lieve dingen als ‘ik hou van je’ en ‘dit jaar komt het goed ik weet het zeker’ naar elkaar te brullen. Waarbij we datgene wat die ander zegt allang niet meer kunnen verstaan. Of horen.
Niet dat het er toe doet.
Dat we veertig keer bereid zijn om daarvoor elkaars nummer in te toetsen,
is mooier dan alles wat ze zegt,
of naast haar te staan als de klok twaalf uur slaat.