Ik word er altijd een beetje zenuwachtig van.
De tocht er naartoe, en die terug naar huis. De spanning van een afscheid, of juist van het wederzien.
Het karretje waarvan je de hendel naar beneden duwt maar op de roltrap juist loslaat, tassen te vol, vergeten reislabels, een zakmes dat ze daar moesten laten. Parkeerkaartje, en die niet vergeten te betalen.
Rekenen in graden en uren verschil. Vragen of iemand meteen naar huis, of eerst nog even koffie wil.
LT 1751 will safely arrive at Düsseldorf International Airport. Ga ik vanuit.
Een maand die vloog in Nederland, maar daar waarschijnlijk voelde als een jaar.
Of andersom.
Hier is niks gebeurd, je kan zo weer door.
Zouden ze er al bijna zijn?
Ze hebben inmiddels een uur vertraging.
Zenuwen. En dan toch krap op tijd op dat vliegveld staan.