De denker zit in de kast. De dromer kan kloppen wat hij wil, maar hij zit in de kast.
Dit is niet het moment om te dromen over wat hem niet gaat overkomen.
Niet nu.
Nu zit hij tussen de stoffer en het blik.
Natuurlijk heeft hij zin.
Zin in andere tijden.
En andere momenten.
En zin in….
zin in
vanalles wat.
De dromer klopt.
‘Kom eruit’
dan praten we erover.
Kom er uit en het stopt.
De denker weet dat het stopt.
Alleen niet nu.
Straks,
stopt het.
Straks,
straks ja,
eruit.
Straks,
maar eruit,
dat moet nog komen.