Wenz heeft een gedicht teruggeruild. De woorden die erin moesten zitten waren lading, karakter en kartel. Riekster vond het zo mooi toen ze het teruggeruilde gedicht vandaag in haar mailbox las,
dat ze ervan moest huilen.
Ik weet nu ook dat ik Damien Rice te vroeg op mijn site heb gezet. Ik had het opstaan toen ik het gedicht van Wenz voor de tweede keer las… en….ja… toen moest ik er nog eens van huilen.
In-zicht
Hij had het uitgedacht
tot in de puntjes
zoals dat zo mooi heet
Hoe hij gelukkig zou zijn
zou raken en vooral zou blijven
Hij zou van haar houden
en zij van hem
zoals niemand ooit deed
Hun liefde het vrachtschip
de lading hun warme lijven
En hij aan het roer
het kompas rotsvast in de hand
Hij zou haar binnenvaren
in zijn veilige haven
en daar voor anker gaan
Hoe ze oud zouden worden
onder elkaars toeziend oog
Maar dat zijn havengebied
uit niet meer dan drijfzand
voor haar bleek te bestaan
Waar zijn liefde voor haar
veel te zwaar op hen woog
En zij niet eens meer omkeek
vanaf de kade aan onbereikbaar land
Hoe hij stuurloos dreef
op het loze wrakhout
waar geluk ooit te water was gelaten
De kartels sneden diep
in zijn trillende ziel
En hij overdacht stil
die vreemde scheuren,
roestplekken, lekkages, gaten
Hoe ze hadden kunnen zinken
en hoe diep hij viel
Maar nooit werd hem duidelijk
dat zij simpelweg op zijn karakter was gestrand
niet gebruikelijk dat ik een reactie achterlaat maar in dit geval kan ik het onmogelijk laten.
prachtigste ruil die ik ooit gezien heb.
Vereerd en bewogen, blij dat we beiden zo onder de indruk zijn van elkaars ruil. Een dikke dankjewel. :)
En ja, Damien Rice, prachtig breekbaar en toch staat het als een huis. Geen cd ongedraaid hier, van hem. Mooi en mooi en mooi.
Riekster huilt (Want huilen kan altijd)