Daar ging hij weer.
Naar zijn oude café. Zijn eigen, zijn zijn.
Hij dronk er bier en praatte er met klanten zoals hij gewend was.
Hij danste en hij zong. Met de mensen die hij kende.
Hij vergat de wereld om zich heen en sprak over dingen die hij belangrijk vond.
Ergerde zich eventjes aan al het stoms. Maar kieperde het in een hoek.
Hij wenste dat hij soms
wat harder rende.
Omdat hij wist wie hij was, en wat hij kon.