Protched.
Protched.
En Shjiphol. Ik verstond het maar net. Hij dacht dat hij het zei zoals het moest. Maar zijn -g was heel anders dan die van mij. “GGGG jongen, Schiphol. SGGGiphol. Bovenin die keel moet ie.”
Dan zei hij dat wij Nederlanders gewoon maar een beetje van elke taal bij elkaar hadden gejat om er vervolgens een hoop -g’s bij te proppen. Alsof dat mooier was. Maar ik moest niet doen alsof ik het niet verstond, want Shjiphol was Shjiphol en verder geen gezeur. En hoezo meerdere namen voor 1 land?
“Nee Hebreeuws is lekker”, zei ik dan. Niet te doen, en zijn boek in Hebreeuws las ik demonstratief op z’n kop. Dan lachten we en daar dronken we er dan nog eentje op.
Lol op een onbewoond eiland.
Sinds vandaag is hij weer thuis en moet hij tegenover kinderen iemands geclaimde landsgrens verdedigen.
De vorige keer rende hij weg toen hij belaagd werd door keien van Palestijnen. Hij had ze willen uitleggen dat hij daar ook maar stond zonder enig idee van wat beter was. Maar dat kon niet. Want ze zagen niet hem. Ze zagen in hem geen mens, maar een land, een hek en een grens. Of iets wat daarmee te maken had. Weg ermee. Dus hij schoot wat in de lucht en nam de benen.
Hij haat de oorlog en het leger. Elke seconde, elke steen.
“Ik weet niet waar de oplossing ligt. Maar in elk geval niet in een kogelregen” zei hij dan.
En we tikten er nog maar eentje weg.
Daar staat hij weer met zijn geweer.
Samen voor en samen tegen. Proosten op het fijne samenzijn.
“Protched” zei hij.
En ik riep dan iets van “Lchaim”.
Free hugs campaign Tel Aviv
kippevel Riekster!
Mooie woorden, mooie beelden.
Nu moeten we maar snel weer eens een wijntje doen en al je buitenland verhalen horen.
Liefs Aura