Waar de grenzen in vliegtuigen verdwijnen,
Starbucks, cosmopolitan en Mojito’s op het dak van een duur hotel
en buitenlandse expats in hun mooiste kleren uit dure auto’s verschijnen.
Van Starbucks ren ik naar een neppe Gucci en koop een Dieselwatch die niet van echt te onderscheiden is.
Is dit Bangkok of Shanghai.
Ik roep Sawadeeka, maar sinds een dag of twee iets anders wat ik maar niet onthouden kan.
Mijn portemonnee wordt bevolkt door vier soorten geld. Ik betaal met Riel maar krijg Dollars terug. Het een deel je door twintig, het ander door vierhonderd, of doe je keer 0,90. Of misschien is het net anders.
Pad Thai is ingeruild voor een Cambodjaans gehucht.
Iets wat je moet hebben gezien, en je nooit kunt omschrijven.
De tijd vliegt, net zo hard als ik de grenzen over ging.
Ik ren om er bij te blijven. En ik weet niet waar ik blijf.
Tot een kind voor me staat. “You want to buy postcard?, 1 Dollar for postcard.”
Ik zeg nee.
“Do you want bracelet? One Dollar for bracelet.”
En ik zeg nee.
“Wat do you want?”
Ik: “I want nothing.”
En ik word er door neergehaald. Met mijn hoofd weer bij de wereld, mijn wereld. Maar ook die van een ander.
Grenzen vervagen, maar het verschil blijft.
En het kind zegt:
“One Dollar for nothing.”