In de spiegel van mijn ogen staat mijn thuis geschreven.
De kou, regen, donkere decemberdagen,
mijn witte leren stoel, zwarte bank en de donkerblauwe tafel.
Wereldkampioen roken die een sigaret uit mijn pakje pakt. En de rook de koude lucht in blaast.
Thuis is waar -vanuit hier gezien- de dingen automatisch gaan.
Als ik tel, kom ik pas op de zoveelste dag.
Al.
Als dagen verstrijken komt vertrek dichterbij.
Iets waar ik bij het boeken niet over had nagedacht.
Hier,
hoofd, ziel en ogen trekken dezelfde lijn.
Ver weg en vlak bij mij
de ene en de andere zijde.
Precies raak
of precies ernaast.
De tijd is het.
Niet de plaats.