Met een dag en een nacht vertraging ben ik dan toch onderweg naar Den Haag. Jammer van de gemiste Blog-Art, en ook jammer van de avond die er achteraan gepland was. Maar leuk van de zaterdag die niet in het water valt, al komt de regen met bakken naar beneden.
In de trein geven we ons over aan de tijd. Sommige mensen keuvelen wat met elkaar. Anderen kijken uit het raam. Mensen met leren jassen, kettingen en bergschoenen. Lippenstift. Mooie ogen. Natte haren. Mensen die met hun kin in hun hand hangen. Mensen die zuchten en mensen die er zin in hebben.
We hebben dit landschap al tig keer gezien.
If you shoot for the stars and hit the moon, it’s ok.
In Utrecht worden we losgekoppeld. Nog drie kwartier.
Een koe staat in de wei bij Gouda. Dat zou ze ook hebben gedaan als ik niet in deze trein had gezeten. En de man met zijn kin in zijn hand had zonder mij op dezelfde manier naar buiten gekeken.
De trein was ook zonder mij naar Den Haag gegaan. Zoals gister.
Waar stopt het.
Zonder mij nooit, met mij nooit.
Het maakt mij niet minder waard.
But you’ve got to shoot for something.
Ook niet als ze weggaan.
A lot of people don’t even shoot.
Ook niet als ze naast je blijven staan.
(iii = Confucius)