Terwijl ik de e-mail die ik al uit mijn hoofd kende voor de honderdveertigste keer lees, worden de aardappeltjes zwart. Ik wil het anders maar ik weet niet hoe.
Misschien wil ik het gewoon wel zo.
Zoals het is.
Nee.
Zo willen anderen het.
Niet ik.
Honderdeenenveertig.
En twee.
Het gas wat lager.
Ik wil het niet zoals het is.