Hij ging op voetbal omdat hij dacht dat dat leuk was. Dat dacht hij echt, oprecht. Op de training had hij lol, in het veld holde hij zijn longen vol met slijm. Maar op wedstrijden bleek er een klein probleempje te zijn. Hij durfde niet naar de goal. Er ging geen bal in het net.
Dus stopte hij met oefenen en liep ervan weg.
Tennis leek hem een beter idee. Tegen de bal slaan vond hij leuk en hij kon ook wel wat met het voetenwerk. Binnen de lijntjes bleef hij en opslaan was tijdens de training geen enkel probleem. Maar als het er op aan kwam, kon hij geen rally gaande houden.
Dat was vervelend en dus stopte hij ermee.
De jongen rende van sport naar sport. Alles even leuk en even mooi. Maar nooit kwam het moment dat hij won.
Niet omdat hij het niet kon, maar omdat hij het lef om een misser te begaan niet had. Hij rende en zorgde ervoor dat hij voor die tijd een ander onderduikadres vond.
Hij ging er mee door, tot niemand hem meer serieus nam.
Want als het nodig was, had je er geen zak aan. Hij was toch alleen maar leuk op oefenkamp.
Uiteindelijk zette iedereen hem op de reservebank.
Pas daar zag hij echt hoe een ander het deed:
die scoorden, ookal gingen ze ook weleens keihard op hun bek.
Die leefden met pieken en dalen, en gokten.
Soms kregen ze modder, soms een ereplek.
Hij keek naar rechts en zijn coach knikte dat hij geloofde dat hij het ook kon.
Vallen, zonder dat iemand je een trap nageeft.
Maar pas toen hij dat ook zelf durfde te geloven, was hij de sterke man die zichzelf overwon.
Coelho in de dop?
Wow.
Daar valt Riekster stil van.
Zou het willen… maar denk dat ik dan toch nog even oefenen moet.
Ben wel benieuwd wie chickie is, maar ik hou nu al van je haha.