We hadden een busje gehuurd en dat vond vooral de chauffeur fantastisch. Drie blanke vrouwen achterin en naast hem een Chinese die eruit zag als een ordinaire Amerikaan. Engels sprak ze geen woord. Drie dagen lang mochten mister Wang en de gids met ons op pad. Op pad ja, want iets wat je wegen zou kunnen noemen hebben wij dagenlang niet gezien. In de Chinese blubber die grensde aan de drek van Birma gingen wij op route naar dat wat we nog exotisch konden noemen. In de bossen van Xichuanbanna gingen wij op zoek naar de thee van vroeger en mensen met gekleurde kleren en grote rijsthoeden.
Bomen zagen we van duizenden jaren oud. Kindjes die nooit een letter zouden kunnen lezen, maar van karakters des te meer verstand zouden krijgen.
Een medicijnman die nog in de oorlog paraat was geweest. Eentje waar wij met ons drieen en de rest van de wereld niet achter stonden. We aten varken, en een vis met een oog.
Toen het regende lagen wij in een bed op de grond en met een gat in het dak hield niemand het droog.
En daar, daar zeiden wij tegen elkaar, dat leven niet iets is wat je voorspelt. Maar dat je op je bord krijgt als een voorgeschotelde maaltijd waar niemand over nagedacht heeft.
En je soms met liefde en soms met tegenzin met grote happen eet.