De goochelaar doet het kunstje nog eens. Een konijn uit zijn hoed, een ring die valt door een rode doek, een mens ligt, staat en wordt doormidden gezaagd. Hij denkt dat de zaal vol zit, dat het publiek vol verbazing naar hem kijkt en straks om nog een laatste kunstje vraagt.
Niets is minder waar.
Ze hebben er jarenlang naar gekeken. En zijn konijnen, zijn hoge hoeden en ook zijn kaarten geslikt. De balletjes die hij opgooit, de trucjes die hij zo goed kan, de verhaaltjes die hij er bij vertelt.
Je zou ze bijna geloven.
En dat deden de mensen dan ook maar al te vaak.
Tot op een dag het konijn in de hoed blijft.
Een bal zal vallen. Net als het doek.
En hij zijn kunstjes niet meer vertonen kan.
Want ookal is zijn verschijning er wel naar, hij is geen goochelaar.